افتادگی مثانه، که به آن سیستوسل نیز گفته می شود، یک بیماری شایع در زنان است که شامل کشش یا ضعیف شدن عضلاتی که از مثانه حمایت می کنند، می شود. هنگامی که این اتفاق می افتد، مثانه به تدریج به داخل واژن فرو می رود و حتی ممکن است از طریق دهانه آن بیرون زده و مشکلات ادراری ایجاد کند. در زنان، مثانه توسط ماهیچه ها و رباط های حمایتی کف لگن ثابت می ماند. هنگامی که ماهیچه ها و بافت ها کشیده و ضعیف می شوند، مثانه می تواند از طریق رباط ها به داخل واژن افتاده و در نتیجه افتادگی مثانه ایجاد شود.
علائم افتادگی مثانه
افتادگی مثانه (که به آن پرولاپس مثانه یا سیستوکول نیز گفته می شود) زمانی رخ می دهد که ماهیچه های لگن زن که از دیواره بین مثانه و واژن حمایت می کند، ضعیف شده باشد.
برخی از زنانی که دچار افتادگی مثانه می شوند هیچ علامتی را تجربه نمی کنند که آنها را ناراحت کند. دیگران ممکن است علائم زیر را تجربه کنند:
- تکرر ادرار
- عفونت های مکرر مجاری ادراری.
- احساس پری، سنگینی یا درد در ناحیه لگن یا کمر. این احساس ممکن است هنگامی که فرد ایستاده، بلند می شود یا سرفه می کند روز به روز بدتر می شود.
- رابطه جنسی دردناک
- مشکل در قرار دادن تامپون یا اپلیکاتور.
- مشکل در دفع ادرار یا احساس تخلیه کامل مثانه
- بی اختیاری ادرار (نشت ادرار)
- زایمان طبیعی
- یائسگی، که باعث کاهش استروژن می شود. (هورمونی که باعث تقویت و حفظ قدرت کف لگن می شود.)
- پیری، که به تدریج ماهیچه های لگن و رباط های نگهدارنده مثانه را تضعیف می کند.
- سرفه مزمن یا مداوم در مدت زمان طولانی
- اضافه وزن یا چاقی
- بلند کردن وزنه های سنگین
- جراحی قبلی افتادگی اندام لگن
تشخیص افتادگی مثانه
پزشک با انجام معاینه داخلی و گرفتن آزمایش، افتادگی مثانه را تشخیص می دهد. این به پزشک کمک می کند تا میزان افتادگی ، وضعیت ماهیچه های کف لگن و این که آیا اندام های داخلی دیگر مانند روده یا رحم نیز دچار افتادگی شده اند را بفهمد. ممکن است آزمایش های دیگری مانند سونوگرافی ، آزمایش عملکرد مثانه یا آزمایش ادرار انجام شود.
سیستوسل درجه 2 یا درجه 3 را می توان با تشخیص علائم و معاینه واژن متوجه شد.
پزشک همچنین ممکن است آزمایشات خاصی را انجام دهد، از جمله موارد زیر:
یورودینامیک: توانایی مثانه در نگه داشتن و رهاسازی ادرار را اندازه گیری می کند.
سیستوسکوپی: وسیله ای لوله مانند که از طریق مجرای ادراری برای بررسی مثانه و مجاری ادراری از نظر ناهنجاری ها، انسداد، تومورها یا سنگ ها عبور می کند.
درمان افتادگی مثانه
بسیاری از زنان مبتلا به افتادگی مثانه هیچ علامتی ندارند و نیازی به درمان ندارند. با این حال، این وضعیت از بین نمی رود و می تواند با گذشت زمان بدتر شود.درمان معمولاً بستگی به شدت پرولاپس دارد. درمان افتاادگی مثانه می تواند شامل مئارد زیر باشد:
افتادگی خفیف
- افتادگی خفیف را می توان با موارد زیر درمان کرد:
- تمرینات کف لگن
- تغییر در شیوه زندگی، مانند کاهش سرفه و کاهش فشارهای وارده بر لگن
افتادگی متوسط
- تغییر سبک زندگی، همانطور که در بالا ذکر شد.
- مراجعه به فیزیوتراپیست لگن برای انجام تمرینات خاص تقویت لگن
- یک حلقه پساری (یک پلاستیک کوچک یا یک نگهدارنده سیلیکونی) که در بالای واژن قرار داده می شود.
- داروهای هورمونی مانند کرم استروژن برای تقویت عضلات کف لگن
عمل جراحي
افتادگی شدید
مثانه ای که به شدت افتاده است معمولاً نیاز به جراحی دارد. انواع مختلفی از جراحی وجود دارد و در صورت نیاز به جراحی بهترین متخصص زنان گزینه ی مناسب را برای شما مورد بحث قرار می دهد. بهبودی معمولاً حدود 6 هفته طول می کشد و در این مدت باید از ورزش بیش از حد، فشار آوردن، بلند کردن وزنه های سنگین و رابطه جنسی اجتناب کنید.
جلوگیری از افتادگی مثانه
گاهی اوقات هیچ کاری نمی توانید انجام دهید تا از افتادگی ناشی از عوارض زایمان یا ژنتیکی جلوگیری شود. با این حال، مواردی وجود دارد که می توانید انجام دهید و از افتادگی مثانه جلوگیری کنید:
- هر روز تمرینات کف لگن را انجام دهید.
- از بلند کردن مرتب اجسام سنگین از جمله کودکان خودداری کنید.
- برای جلوگیری از فشار اضافی بر روی لگن ، در محدوده وزنی سالم قرار بگیرید.
- حداقل 30 گرم فیبر در روز مصرف کنید و 6-8 لیوان آب در روز بنوشید تا از یبوست و فشار جلوگیری کنید.
- هر روز ورزش متوسط انجام دهید.
عمل سیستوسل
یک سیستوسل متوسط یا شدید ممکن است نیاز به جراحی ترمیمی داشته باشد تا مثانه را در وضعیت طبیعی قرار دهد. روشهای مختلفی برای انجام این جراحی وجود دارد که شامل ترمیم قدامی می شود. در ترمیم قدامی، برشی (برش) در دیواره واژن ایجاد می شود و بافتی که مثانه را از واژن جدا می کند سفت می شود. گزینه دیگر، برای افتادگی شدیدتر، قرار دادن مواد مصنوعی با روباتیک یا لاپاراسکوپی در شکم است. این روش ممکن است از بافت حمایت بیشتری کند و از بروز مجدد این بیماری جلوگیری کند.
بیمار معمولاً روز عمل به خانه می رود. اما بهبودی کامل معمولاً چهار تا شش هفته طول می کشد. برای زنانی که دیگر هرگز قصد برقراری رابطه جنسی ندارند، جراحی هایی که واژن را می بندند و کوتاه می کنند تا دیگر برآمدگی نداشته باشد تقریباً 100 درصد موثر است.
بعد از درمان سیستوسل چه انتظاری می توان داشت؟
در موارد خفیف، درمان های غیر جراحی ممکن است تنها چیزی باشد که برای موفقیت در درمان سیستوسل لازم است. هنگامی که جراحی برای موارد جدی تر انجام می شود، برخی از زنان در نهایت به جراحی دیگری احتیاج خواهند داشت زیرا اولین عمل جراحی ناموفق بوده است و سیستوسل بازگشته یا مشکل دیگری در لگن ایجاد شده است. زنانی که سن بیشتری دارند، سیگار می کشند، دیابتی هستند یا هیسترکتومی انجام داده اند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای عوارض باشند.
چگونه می توان از سیستوسل جلوگیری کرد؟
برخی عوامل خطر، از جمله کار بدنی سنگین، اضافه وزن و یبوست قابل کنترل هستند، در حالی که برخی عوامل خطر مانند: سابقه خانوادگی غیر قابل کنترل است. همچنین با افزایش سن، احتمال بروز سیستوسل افزایش می یابد.
نتیجه گیری
در شرایط عادی در زنان، مثانه توسط ماهیچه ها و رباط های حمایتی کف لگن ثابت نگه داشته می شود. هنگامی که این بافت ها کشیده و یا ضعیف می شوند، مثانه می تواند افتاده شود. این اتفاق منجر به افتادگی مثانه می شود که به آن سیستوسل نیز می گویند. در واقع افتادگی مثانه زمانی رخ می دهد که مثانه به داخل واژن فرو رود. علت شایع آن ضعف دیواره جلویی واژن است.
0 دیدگاه